PERIFÉRICOS

Había moito tempo que non pasaba un día sen facer nada relacionado co traballo. Tantos, tantos, tantos días que xa non me lembro de cando foi o último día que me tomei realmente libre/ceibe. Sempre hai algo que ver, ler, escoitar ou explicar. E así un día tras outro.

Hoxe sentín verdadeira ansiedade por non estar lendo o que "tiña" que ler e por non estar vendo o que "tiña" que ver. Tiña un auténtico mono de traballo. E iso non pode ser. O traballo non pode gobernar os meus afectos. Cada semana ten que ter un día dionisiaco coma hoxe. A cousa ten que ir paseniño e máis agora que xa está a primavera chamando á porta. Sen presas.